πάτε πάτε πατώνω μωρέ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ; 
όχι ε..
κι εσύ κι εγώ

βαστάμε τις υπάρξεις μας σφίγγοντας στα δάχτυλα

κλωστές
πρασινωπές νομίζω.
Τρέχα τρέχα στον αέρα 
μαζί με όσες σκέψεις κατάφεραν να μπλεχτούν στα μαλλιά
και να μη χαθούν κάπου γύρω,
ίσως και πιο μακριά από εκεί 
που κοιτάς
και κοιτώ..
Ματιές εγκλωβισμένες σ' ένα μπουκέτο ταμπού, σε μια χούφτα όρια.
Κρατάω πολλά, δεν μπορώ να κρατήσω κι εσένα, συγγνώμη. είπε, κι άφησε ψυχή και θέληση να βουλιάξει στον πάτο του πάτου, προκειμένου να μη θρυψαλιστούν οι ισορροπίες στη ζυγαριά την τρίγωνη και κοπούν όλοι στα μάγουλα.


Ω! ΠΑΤΕ!
Καλά είναι εδώ, να ερχόμαστε πιο συχνά.
Τουλάχιστον εδώ έχουμε και παρέα πηγαία, εφόσον όλα είναι σκοτεινά κι οι αλήθειες δεν ντρέπονται να χορέψουν μεταξύ τους τανγκό.
Στροβιλίζονται γύρω απ' τα αυτιά σου κι εσύ γύρω απ' το πουθενά.
Κι όλα είναι αληθινά, μέχρι που το πιο σκοτεινό λευκό φως χαϊδεύει ύπουλα τις στιγμές 
και ξεθωριάζουν βαθμιαία
σε μερικούς χτύπους
μερικά βλέφαρα
μερικές ανάσες
και τα λοιπά.