Και είναι τότε τώρα που το μικρό κορίτσι στο λιβάδι σταμάτησε να πιστεύει στους ανθρώπους, πληγωμένο από σφαίρες βαθειές και βάναυσες, ταπεινωμένο κι εξουθενωμένο έφτασε τόσο κοντά στο φως του ήλιου σχεδόν τυφλό να δει έναν κόσμο ξένο χρωμάτων και μελωδιών, έναν κόσμο νεκρό και ξένο - τον κόσμο μας.
Και είναι τότε τώρα και τώρα τότε που σηκώθηκε να περπατήσει ξυπόλυτη σ' ένα δρόμο στρωμένο με αγκίδες και καρφιά και πόνο μόνη με τα χέρια και την ψυχή κενά και γκρίζα και σιωπηρά. Για να γυρίσει πίσω στο χώμα που την έπλασε και την εξέθρεψε έτσι αδύναμη.
Κι ασήκωτη όπως είναι, ποτέ δε θα ανυψωθεί στον κόσμο τον ιδεατό των αιώνων, ούτε καν τον παρόντα. Απλά θα γυρίσει πίσω, εκεί απ' όπου ήρθε, στο χώμα που την έπλασε και την ανέδειξε ένα τίποτα.
Νύχτωσε κι η νύχτα πλέον, είναι πολύ αργά.
Και οι μέρες δε θυμάσαι καν πώς είναι και όλη την ώρα φοβάσαι. Ένα κεφάλι που τινάχθηκε στον αέρα και σκορπίστηκαν παντού θρίμματα σκέψεις κι όνειρα. Και όχι. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Ούτε καν εσύ. Ούτε καν εγώ που σου μιλώ τόσο καιρό.
Τρομάζεις μερικές φορές, ε;
Το ξέρω.
Και είναι τότε τώρα και τώρα τότε που σηκώθηκε να περπατήσει ξυπόλυτη σ' ένα δρόμο στρωμένο με αγκίδες και καρφιά και πόνο μόνη με τα χέρια και την ψυχή κενά και γκρίζα και σιωπηρά. Για να γυρίσει πίσω στο χώμα που την έπλασε και την εξέθρεψε έτσι αδύναμη.
Κι ασήκωτη όπως είναι, ποτέ δε θα ανυψωθεί στον κόσμο τον ιδεατό των αιώνων, ούτε καν τον παρόντα. Απλά θα γυρίσει πίσω, εκεί απ' όπου ήρθε, στο χώμα που την έπλασε και την ανέδειξε ένα τίποτα.
Νύχτωσε κι η νύχτα πλέον, είναι πολύ αργά.
Και οι μέρες δε θυμάσαι καν πώς είναι και όλη την ώρα φοβάσαι. Ένα κεφάλι που τινάχθηκε στον αέρα και σκορπίστηκαν παντού θρίμματα σκέψεις κι όνειρα. Και όχι. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Ούτε καν εσύ. Ούτε καν εγώ που σου μιλώ τόσο καιρό.
Τρομάζεις μερικές φορές, ε;
Το ξέρω.
