Σ' έναν κυκλικό χορό ερώτων
κι απογοητεύσεων
δίχως παύσεις στα μικρά ρυθμικά βήματα
και πάλι απ' την αρχή
χορεύουμε
αγκαλιά
Και ψέμα στο ψέμα
χτίζουμε φρούρια σχέσεις 
μέχρι που το φως βαθύ κι όμως άοσμο
και μάλλον απειλητικό 
σπάει κλωστές και λόγια δεμένα μεταξύ τους
κατακρημνίζει τοίχους τείχη δεσμά
και πάλι απ' την αρχή 
χορεύουμε
αγκαλιά.


Δέσε με με λόγια φθηνά
και φαύλες διαθέσεις


Το φως κι η φωτιά
πιο δυνατά
πιο αληθινά.


Απαγκίστρωση τώρα.


Όλοι μαζί, μόνοι.
Ποτέ δεν ένιωσες πιο μόνος
απ' ότι όταν ήσαστε όλοι μαζί
παρέα.


Μίλησα για σκόνες αναμνήσεις αγάπες βλέμματα αύρες αισθημάτων ψιθύρους χάδια αγκαλιάσματα δεσμούς ανθρώπων και ψυχών και όλα τα σχετικά.
Τώρα τα παίρνω πίσω
Γεμίζω τις άδειες πια πέννες μου
με το μελάνι που άσκοπα σπατάλησα
εξυμνώντας άλλες υπάρξεις 
πέραν της δικής μου.


Μονάχοι περπατάμε
μόνοι θέτουμε εμπόδια
μόνοι τα γκρεμίζουμε
μόνοι κωλυόμεθα
μόνοι δραμοῦμε ξανά απ' την αρχή.


Μπράβο, λοιπόν.


Θυμήθηκες πόσο μισείς τον κόσμο γύρω
ενώ για λίγο είχες πιστέψει
είχες πιστέψει...
κι ιδού η ανοησία η απαράμιλλη 
κι η βλακώδης σκέψη
η επονείδιστη
η απαράδεκτη.


Μόνοι μόνοι
σε μοναχικά κλαδιά
κορμού μοναδικού και μόνου
σε δάσος ερημικό
και μόνο
κι έρημο
και νεκρό
και παγερό
και μαύρο, καρβουνισμένο, σάπιο.


Σ' ένα σαπισμένο μουχλιασμένο και
πολυκαιρισμένο γκριζωπό φαιό κύκλο
όλα τα νεκρά τα πλάσματα
και πάλι απ' την αρχή
χορεύουμε


το χορό της συμφοράς
πλάθοντας με ατμόσφαιρα
ένα κυκεώνα ψεμμάτων
με ανάσες
και εξατμισμένα δάκρυα ψυχής 
Και στριφογυρνάμε
μέχρι ο πρώτος
ο πιο αδύναμος να σωριαστεί
σε πέτρες κοφτερές και αιμοβόρες
κι ύπουλες
και το πνεύμα να χυθεί χάμω
και παντού 
και πάντα.


Σκοτείνιασε στη σκοτεινή και λαμπερή μας
μέρα
κι η αλήθεια παραμονεύει
σα να σε ήξερε απ' την αρχή
σα να γελούσε υστερικά
καθώς σε έδειχνε με το γερασμένο και ατροφικό της δάχτυλο.


Βγάζω μανιτάρια!
Ή μάλλον πλέον τα αφαιρώ βίαια 
τραβώ τα παράσιτα απ' το ξεχειλωμένο και βρώμικο δέρμα της ψυχής
μέχρις ότου να απαγκιστρωθούν 
και τα δεσμά να σκιστούν
βίαια
και αποκρουστικά να απλωθεί και 
να πετάξει στο χώρο γύρω
ό,τι απέμεινε από σκισμένες 
ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
μουσική παράσιτα από μια σκέψη  γριά πια.


Ώρα να κρυφτεί πίσω από ένα παγωμένο σταυρό 
πίσω απ' το μαύρο όριο του κόσμου 
πίσω απ' τη γραμμή που μόνο το μάτι φτάνει
κι αγναντεύει 
με λαγνεία.


Θάνατος στις βδέλλες
θάνατος στους ξενιστές παρασίτων
θάνατος στους αιμοδότες άχρηστων υπάρξεων
θάνατος στα μυθομανή στόματα
θάνατος στα εύπιστα αυτιά
θάνατος στο αίμα
θάνατος σε όλους.


Κι η εκδίκηση πεθαίνει
ενώ μετουσιώνεται σε απάθεια ποθητή
κι απαίσια


Και το κλάμμα 
μπήκε στο μάτι
κι έσβησε απ' τη φωτιά 
μου.


Μια πεταλούδα
ξέχασε να πετάει
και βυθίστηκε στο χάος
για πάντα


Ας πρόσεχε.