Μυρίζει θάνατος
μέσα κι έξω
και παντού.
Τα χέρια ανάπηρα
το ίδιο και οι σκέψεις οι παλιές
και πλέον γνώριμες
και όλως παραδόξως γοητευτικές.
Θες να γράψεις να χαράξεις πρόσωπα ματιές
αλλά δεν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς τίποτα πια.
Ένα σύννεφο
κλέβει τις ανάσες τις στερνές
και πνίγεσαι
στην ατμόσφαιρα γύρω σου
και δεν ξέρεις
δεν ξέρεις
δεν ξέρεις
δεν ξέρεις τίποτα πια
κανέναν
εσένα.
Το είδωλο η σκιά στους μαύρους τοίχους
γύρω σου
έπεσε
γκρεμίστηκε
χάθηκε σε λάσπη πορφυρή
για πάντα
για πάντα
για πάντα
Τα βλέφαρα βαριά κι ασήκωτα
βαραίνουν το κενό κρανίο
τον κόσμο
Τρέχεις αργά
με πόδια λυγισμένα και λυπητερά
προσπαθείς να ξεφύγεις
από το εγώ το τώρα το μετά
το πριν λίγο
την πριν λίγο ήσυχη γαλήνια κραυγή
απελπισμένο σκότος
αναπηρία
σκουριά το λογισμό μέσα διαπερνά
μαχαίρι
άκοπες σελίδες μυστικά
κοφτερά δάκρυα
σκίζουν το δωμάτιο
μα δε θα βγεις ποτέ έξω
έξω
έξω
έξω απ' τα συντρίμμια
τις κακές σκέψεις
τα στοιχειωμένα σου όνειρα
τώρα
τώρα
πάντα όλα μολυσμένα με σατανικό
σατανικό υστερικό κενό, ρηχό και άπατο.
Κράτα τα παγωμένα τα χέρια
μου
να νιώσεις θαλπωρή
ποτέ
και το βάρος της ματιάς αυτής
μη μ'ακουμπάς
καίγομαι
μέχρι να χαθώ
ή να χαθούμε και οι δυό
στη μίζερη σιωπηρή και κρύα
ζεστασιά
της συντροφιάς μας.
Κάθε χτύπος πιο σκοτεινός
ως να κλείνω σιγά σιγά τα μάτια
ως ρυάκι αργό που ρέει
ως πυρετός
ως κενό επιδημικό
τρομακτικό σφίξιμο οικείο
ως κατάρα φιλική και μόνη
η μόνη
που θα αντέξει ως το τέλος
το τέλος του χρόνου
το τελευταίο χαμόγελο
που το χαρίζω
σε σένα
εφόσον σου το έκλεψα
πριν φεγγάρια πολλά.
Σε και σας κοιτώ από πάνω
υψοφοβικά και δειλά
όμοια σκηνικά
ρολόγια που κόλλησαν
στην ίδια στιγμή άπνοιας
μια στιγμή καρτερώντας
κι ύστερα έσπασαν κάνοντας
κρότο βουβό
και μάτωσαν
χρόνια
λέξεις
και όχι
δεν έχει αύριο
δεν έχει, ποτέ.
Είσαι εδώ
ανάμεσα στη φωτιά
και τα δέντρα
τα παλιά
σειρήνες
χαϊδεύοντας
το κενό κορμί
το κενό
το κενό μαζί
το κενό το λάγνο
και απαίσιο
δίχως σχήμα
εδώ
για πάντα.
Ένα τσιγάρο
κάηκε
στο χέρι
πήρε φωτιά
μια νότα
μια στριγγλιά μελωδική
μάτωσε τ' αυτί
κι ύστερα πέθανε κι αυτή.
μέσα κι έξω
και παντού.
Τα χέρια ανάπηρα
το ίδιο και οι σκέψεις οι παλιές
και πλέον γνώριμες
και όλως παραδόξως γοητευτικές.
Θες να γράψεις να χαράξεις πρόσωπα ματιές
αλλά δεν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς
δεν μπορείς τίποτα πια.
Ένα σύννεφο
κλέβει τις ανάσες τις στερνές
και πνίγεσαι
στην ατμόσφαιρα γύρω σου
και δεν ξέρεις
δεν ξέρεις
δεν ξέρεις
δεν ξέρεις τίποτα πια
κανέναν
εσένα.
Το είδωλο η σκιά στους μαύρους τοίχους
γύρω σου
έπεσε
γκρεμίστηκε
χάθηκε σε λάσπη πορφυρή
για πάντα
για πάντα
για πάντα
Τα βλέφαρα βαριά κι ασήκωτα
βαραίνουν το κενό κρανίο
τον κόσμο
Τρέχεις αργά
με πόδια λυγισμένα και λυπητερά
προσπαθείς να ξεφύγεις
από το εγώ το τώρα το μετά
το πριν λίγο
την πριν λίγο ήσυχη γαλήνια κραυγή
απελπισμένο σκότος
αναπηρία
σκουριά το λογισμό μέσα διαπερνά
μαχαίρι
άκοπες σελίδες μυστικά
κοφτερά δάκρυα
σκίζουν το δωμάτιο
μα δε θα βγεις ποτέ έξω
έξω
έξω
έξω απ' τα συντρίμμια
τις κακές σκέψεις
τα στοιχειωμένα σου όνειρα
τώρα
τώρα
πάντα όλα μολυσμένα με σατανικό
σατανικό υστερικό κενό, ρηχό και άπατο.
Κράτα τα παγωμένα τα χέρια
μου
να νιώσεις θαλπωρή
ποτέ
και το βάρος της ματιάς αυτής
μη μ'ακουμπάς
καίγομαι
μέχρι να χαθώ
ή να χαθούμε και οι δυό
στη μίζερη σιωπηρή και κρύα
ζεστασιά
της συντροφιάς μας.
Κάθε χτύπος πιο σκοτεινός
ως να κλείνω σιγά σιγά τα μάτια
ως ρυάκι αργό που ρέει
ως πυρετός
ως κενό επιδημικό
τρομακτικό σφίξιμο οικείο
ως κατάρα φιλική και μόνη
η μόνη
που θα αντέξει ως το τέλος
το τέλος του χρόνου
το τελευταίο χαμόγελο
που το χαρίζω
σε σένα
εφόσον σου το έκλεψα
πριν φεγγάρια πολλά.
Σε και σας κοιτώ από πάνω
υψοφοβικά και δειλά
όμοια σκηνικά
ρολόγια που κόλλησαν
στην ίδια στιγμή άπνοιας
μια στιγμή καρτερώντας
κι ύστερα έσπασαν κάνοντας
κρότο βουβό
και μάτωσαν
χρόνια
λέξεις
και όχι
δεν έχει αύριο
δεν έχει, ποτέ.
Είσαι εδώ
ανάμεσα στη φωτιά
και τα δέντρα
τα παλιά
σειρήνες
χαϊδεύοντας
το κενό κορμί
το κενό
το κενό μαζί
το κενό το λάγνο
και απαίσιο
δίχως σχήμα
εδώ
για πάντα.
Ένα τσιγάρο
κάηκε
στο χέρι
πήρε φωτιά
μια νότα
μια στριγγλιά μελωδική
μάτωσε τ' αυτί
κι ύστερα πέθανε κι αυτή.
