16.01.2012 εδώ και καιρό, λοιπόν

Και είναι τότε τώρα που το μικρό κορίτσι στο λιβάδι σταμάτησε να πιστεύει στους ανθρώπους, πληγωμένο από σφαίρες βαθειές και βάναυσες, ταπεινωμένο κι εξουθενωμένο έφτασε τόσο κοντά στο φως του ήλιου σχεδόν τυφλό να δει έναν κόσμο ξένο χρωμάτων και μελωδιών, έναν κόσμο νεκρό και ξένο - τον κόσμο μας.
Και είναι τότε τώρα και τώρα τότε που σηκώθηκε να περπατήσει ξυπόλυτη σ' ένα δρόμο στρωμένο με αγκίδες και καρφιά και πόνο μόνη με τα χέρια και την ψυχή κενά και γκρίζα και σιωπηρά. Για να γυρίσει πίσω στο χώμα που την έπλασε και την εξέθρεψε έτσι αδύναμη.
Κι ασήκωτη όπως είναι, ποτέ δε θα ανυψωθεί στον κόσμο τον ιδεατό των αιώνων, ούτε καν τον παρόντα. Απλά θα γυρίσει πίσω, εκεί απ' όπου ήρθε, στο χώμα που την έπλασε και την ανέδειξε ένα τίποτα.
Νύχτωσε κι η νύχτα πλέον, είναι πολύ αργά.

Και οι μέρες δε θυμάσαι καν πώς είναι και όλη την ώρα φοβάσαι. Ένα κεφάλι που τινάχθηκε στον αέρα και σκορπίστηκαν παντού θρίμματα σκέψεις κι όνειρα. Και όχι. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Ούτε καν εσύ. Ούτε καν εγώ που σου μιλώ τόσο καιρό.
Τρομάζεις μερικές φορές, ε;
Το ξέρω. 

ψοφίμι ψόφα

Να υπάρχεις; Να έχεις δική σου ζωή; Ή απλώς να σε συνιστούν σπασμένα κομμάτια των γύρω, κομμάτια που έκλεψες θρύψαλα.

Να διώχνεις τα παράσιτα. Να λιώνεις τους κοριούς.
Αρρωστημένα μυαλά και λερωμένα χέρια.
Μολυσμένα λόγια
και όχι. ΔΕ Σ' ΑΚΟΥΩ ΠΙΑ.

Δεν ακούω τίποτα
ΈΦΥΓΑ

και τα παράσιτα πονούν σα φύγεις

Μα πόσο μ' αρέσει να βλέπω τον πόνο σε καθρέφτη εκδίκησης
Μ'ένα σπαθί
το παιδί
έκοψε το κεφάλι
ΣΟΥ

Να 'ταν η ζήλια ψώρα
να πέθαινες πρόωρα
μπροστά μου
χάμω
σα φίδι σίχαμα

Φύλλα τετραδίου καρφωμένα στο πρόσωπο
Και οργή άνεμος τα σκίζει
σε σκίζει
χάρτινο
πράγμα
μπροστά μου χάμω
ψοφίμι
ψόφα.
<3