και λοιπόν;
τι είναι;
τι λέει;
τα πάντα γύρω σου καταρρέουν κι εσύ εδώασχολείσαι με μαλακίες
και είσαι χαρούμενος
το κεφάλι κούφιο
αλλά τουλάχιστον είσαι μαζί με τα υπόλοιπα μικρά μυρμήγκια
και εμείς τα τρολ εδώ ακόμα
μόνα μας
να σας κοιτάμε και να ξυνόμαστε με απορία
γιατί ένα ένα πεθαίνουμε
και ακόμη και το πιο χαρωπό τραγούδι σιγά σιγά φαντάζει άνοστο και θλιβερό
σαν το πιλάφι που σε αναγκάζουν να μπουκώσεις "για να γίνεις καλά, παιδί μου!"
και εσείς μαζί χορεύετε και πληθαίνετε
μες τις λάσπες τα χαμόγελα τους καφέδες τα ψώνια τα πάρτυ τις σχέσεις σας
σιχαμένα βρόμικα και ίδια πλάσματα.
ΟΧΙ
θα είμαι για πάντα έτσι
είπε το μικρό υιοθετημένο τρολ
μέσα από το βάζο του γενναία
και ποτέ δεν βρήκε το ποδήλατο και τα γυαλιά του
και δεν του πήραν καινούρια
ποτέ
γιατί ήταν τρολ
κι είχε έτσι έναν παραπάνω λόγο να θλίβεται.
Και η θλίψη οργή καθώς ο καθρέφτης ραγίζει στη θέα των ματιών του.
"Και τα θέλω όλα δικά μου, να ζω παράλληλες ζωές και να κοροϊδεύω τον κόσμο όλο προκειμένου να ικανοποιώ επιθυμίες, ορμές και κάθε λογής αίσθημα που μεταβάλλεται και διαρκώς παίρνει όψεις διαφορετικές και χαρακτήρα διχασμένο, παράλληλο, διαστροφικό και άρρωστο ως την πιο βαθιά μου σκέψη. Και η όλη εγκράτεια χαλινάρια οξέα κι υποκριτικά σε μια λάγνα ψυχή που οργιάζει κρυφά και στριγκλίζει στο κεφάλι σα δαιμόνιο τέρας με πολλά κεφάλια, τόσο λίγα χέρια και μονάχα ένα πόδι στραβό, ατροφικό, σάπιο, μουχλιασμένο, λαβωμένο, ανάπηρο, άχρηστο.
Και θέλω με πιρούνι φλεγόμενο διαβολικό να τραβήξω έξω απ' τα σπλάχνα κόμπους, μαλλιά, ορμή, αισθήματα μπλεγμένα με τα πιο σκληρά και πέτρινα δάκρυα και να τα κάψω σε παγερή χιονισμένη φωτιά, καιόμενο μαύρο σκότος.
Και θέλω, πάντα θέλω, θέλω τα πάντα.
Και δεν μπορώ, ποτέ δεν μπορώ, δεν μπορώ τίποτα.
Και το τέρας φουσκώνει με ανάσες μίσους και οργής μισές και πνίγεται και θεριεύει και χτυπά το άλλο του πρόσωπο με μανία μανία μανία τρέλα και θυμό και ουρλιαχτά βουβά κωφά βραχνιασμένες τσιρίδες απελπισίας που τρυπούν τα ίδια του τα αυτιά τα ήδη τρύπια."
